- Mnie się nadal wydaje, że to "prawdziwe życie" dopiero ma nadejść.

- Tak, jasne, kiedy jesteśmy młodzi, wydaje nam się, że przeżywamy ciągle wstęp do życia. Mamy 20 lat, 30 i myślimy: "Prawdziwe to dopiero się zacznie". Przebiegamy przez te progi, czekając na jakiś przełom, a to, co jest teraz...

- Jest nieważne.

- Jest czekaniem. Zmartwię panią. Ta choroba nie mija. Wciąż się myśli: "Zaraz, już zaraz zacznę żyć". Już, już, jeszcze jeden tekst napiszę, jedne zajęcia poprowadzę i zaczynam żyć.

"Czasami mi smutno i też nie mam gdzie z tym pójść".

When I was a child, when I was an adolescent, books saved me from despair: that convinced me that culture was the highest of values.

chyba już nigdy nie będzie lepiej

Wracam z Jarocina i przypomniało mi się, jak kiedyś też wracałem, tym samym nawet pociągiem, takim starym składem przedziałowym, gdzie brakuje gniazdek, warsu, wszystkiego. Ludzi też brakowało. Szedłem przez wagon z nadzieją, że trafi się pusty przedział. Miałem dużo pracy, zapewne bardzo pilnej. W jednym z przedziałów siedział samotny facet. Już wycofywałem się, gdy ów mężczyzna zatrzymał mnie ruchem dłoni i poprosił:
-zostań. Porozmawiaj ze mną.
Porozmawiaj ze mną. Kiedy ostatni raz słyszałem taką prośbę? Kiedy wyście taką słyszeli. Było w tym coś wzruszającego. Natychmiast usiadłem i zaczęliśmy rozmawiać o jakichś pierdołach. Facet jeździł tirem po Europie, zdał pojazd i właśnie wracał do domu. A to spotkanie, ta prosta prośba dzwoni we mnie do dziś i obiecuje sobie, ze kiedys zbiorę się na odwagę i zwrócę się do jakiegoś podróżnego właśnie w ten sposób: zostań. Porozmawiaj ze mną. Może się nie przestraszy? Read More »

@ Evowe napisz do mnie emilia.lizon@o2.pl