- Jak cię znam, to pewnie wyćpasz to całe - powiedziano mi z centralnego miejsca w pokoju z perfidnym uśmieszkiem. A potem wzięto dwa wiadra i dodano - co nie?

- Nie. Nie wyćpam. Nie, bo postanowiłam inaczej. Nie to nie. Ale nie wykluczam tego, że wysypię to, zacznę się na to gapić, wąchać i - jedno z dwóch - uśmiechać się do tego albo płakać nad tym. Pewnie jednak będę płakać, bo już ostatnio się cieszyłam do kryształków, to trzeba zachować równowagę. I pewnie się zabiję po dwóch godzinach tego wgapiania, bo będzie bolało, że nie mogę tego wziąć. W sumie że nie chcę, a czuję potrzebę. Zajebię się. Zajebię, ale tego nie wezmę. Głód mnie zacznie zżerać od środka, nos palić, usta zrobią się słone. Będzie bolało jak cholera, bolało w głowie. I pewnie kolejnego zęba sobie ukruszę. A potem się zajebię. Ale nie wezmę tego. Bo nie chcę.

I spojrzał na mnie w ten sposób, że wiedziałam, że on wie, że nie żartuję.

I to na tyle. Taki obrazek. Wspomnienie się ułożyło.

Do snu?

Chciałabym.

- kompleksdziury