Patrzą na mnie,
więc pewnie mam twarz.

Ze wszystkich znajomych twarzy
najmniej pamiętam własną.

Nieraz mi ręce
żyją zupełnie osobno.
Może ich wtedy nie doliczać do siebie?

Gdzie są moje granice?

Porośnięty przecież jestem
ruchem albo półżyciem.

Zawsze jednak
pełza we mnie
pełne czy też niepełne,
ale istnienie.

Noszę sobą
jakieś swoje własne
miejsce.
Kiedy je stracę,
to znaczy, że mnie nie ma.

Nie ma mnie,
więc nie wątpię.

A przecież na nic się zdaje nie szukać, nie chcieć, kiedy bowiem przestaje sie szukać zaczyna się znajdować, a kiedy przestaje się chcieć, to wówczas życie samo zaczyna nam pakować cały ten bigos do gardzieli, aż się wyrzyga, a potem rzygi aż się wyrzyga rzygi, a potem wyrzygane rzygi, aż się człowiek nauczy w tym smakować.

a myślałam, żeby ją usunąć

prawda podana nieupudrowana zawsze smaczna